Dlaczego chorujemy.Nerwica,egoizm i bunt.

                  Egocentryzm jest jedną z najbardziej dominujących struktur w bycie duchowym,

                                     przez co staje się podstawą składu ludzkiego ego.

,,Cały mechanizm ewolucji wszechświata opiera się na budowaniu miłości.Aby tej miłości się nauczyć,priorytetem dla człowieka na pierwszym miejscu powinna być nauka miłości do samego siebie. Jest to samolubna miłość,ale z pewnością zainspirowana miłością od Boga,która w jądrze każdego człowieka tętni niezniszczalnością.

Chociaż egoizm generuje znamiona w koronacji cnoty altruizmu i jest fanatyczną miłością człowieka do samego siebie,jest on również obecny ,a zarazem jest logiczną postawą,która promuje błogosławiony stan miłości do wszystkich świętych i aniołów.

W naszym wyjaśnieniu,musimy wziąć pod uwagę to,że egoizm pełni funkcję ,,błędu,,przejściowego, kiedy w jego twórczej funkcji ustaje i szkodzi każdemu ,kto w nadmiarze spełnia swoje niskie ego i zapomina o innych.

W konsekwencji głęboko samolubny człowiek żyje odizolowany od społeczności,w nadmiernym kulcie do własnej osobowości,mało jest zainteresowany jakimkolwiek problemem,chyba,że dla własnego dobra!

Egoista to obywatel idący nurtem fizycznego życia,którego stan ducha charakteryzuje się dominacją i wygodnością administrując wyłącznie świat dla siebie (...)

Biorąc pod uwagę,że egoizm jest manifestacją przejawu życia zwierzęcego,który uzewnętrznia się poprzez zazdrość w swoim przetrwaniu, energia,która potrzebna jest ,aby wspierać ten stan ,również przemieszcza się w dolnym paśmie tegoż stanu animalistycznego.

Ta niska energia brudzi delikatną i wrażliwą tkankę ludzkiego perispiritu (ciała duchowego)

pozostawiając szkodliwe pozostałości ,które muszą być ostudzone lub usunięte,,.

Medium Hercílio Maes, Duch Ramatis.Z książki ,,O evangelho a luz do cosmo,,

(Ewangelia w świetle kosmosu)

Jak widzimy w procesie rozwoju ,zachodzi potrzeba początku fazy egocentryzmu,czyli procesu w którym jednostka lub system koncentruje się na sobie,w celu samopoznania oraz możliwości samoregulacji.

Jednakże na samym początku ewolucji tego procesu ,system ten  będzie zamykać się i otwierać,aby doznać kontaktu zewnętrznego, w celu wymiany energii witalnej.W tym momencie dojdzie do wzbogacenia (w odniesieniu) w wymianie doświadczeń jak również  do konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych.

Doświadczenie w nauce wymiany dawania i otrzymywania,harmonizowania interesów i równowagi jest zachowaniem zdrowym,jeśli jednak podczas przeżywania tych sytuacji powstają zbyt duże trudności i jako obrona,system indywiduum powróci ,by zamknąć się w sobie,konflikty i energia będą mieć tendencję do samozniszczenia.

W dalszym ciągu tekstu zobaczymy ,że nerwica jest ściśle związana z tym zjawiskiem.

NERWICA

Nerwica charakteryzuje się zaburzeniami zachowań uczuć i idei.W chorobie nerwicowej,negatywne doświadczenia mogą na nas mieć mniejszy wpływ ,płytszą regresję,a pozostały psychizm organizuje się na poziomie wyższym,zbliżonym do normy.Te patologiczne formy istnienia,doświadczane są jako wewnętrzny dyskonfort pełen udręk.

Osoba neurotyczna nie jest biernym nosicielem tych symptomów.On sam je tworzy, za pomocą mechanizmów obrony,przeciwko własnemu wewnętrznemu cierpieniu.

Karen Horney,w książce ,, Nerwica a rozwój człowieka,, opisuje:

,,Proces neurotyczny jako szczególnie nieszczęśliwa forma rozwoju ludzkiego,związany jest z udziałem strat energii konstruktywnych,,

Autorka twierdzi,że:

Rozwój nerwicowy,nie tylko różni się pod względem jakości,ponieważ proces ten sprzeciwia się na wiele sposobów normalnego wzrostu.W sprzyjających warunkach,energie człowieka zbiegają się do realizacji własnego potencjału.

Jednak,gdy dana osoba poddawana jest wewnętrznym i zewnętrznym presjom,może zdystansować się do własnego ,,ja,,,kierując większą częścią energii ku pragnieniu przekształcenia się w osobowość absolutnie perfekcyjną-za pomocą własnych sztywnych norm wewnętrznych.,,

Wyidealizowane obrazy,które neurotyk buduje sam dla siebie posiadają cechy ,,boskiej doskonałości,, przypisując sobie niezwykłe predykaty,jak gdyby były jego osobistymi cechami.

Mechanizm ten prowadzi do poczucia ogromnej dumy z samego siebie.

Jednak paradoksalnie ta idealizacja zbudowana jest jako obrona przed silnymi wewnętrznymi uczuciami niższości,pochodzącymi z podstawy niepokoju.

Horney kontynuując,opisuje podstawy niepokoju ,wynikające w wyniku zewnętrznych nacisków wytworzonych przez środowisko ,a także na skutek agitacji wewnętrznej,która jest mu wrodzona.

,,W inicjacyjnych trudnościach neurotycznych ,jednostka czuje się gorsza od innych.To uczucie niższości przynosi poczucie niepewności z której rodzi się fundamentalna udręka.

Jako mechanizm obronny,dziecko w tej sytuacji zaczyna szukać bezpieczeństwa,próbując rozwinąć stanowisko,aby zostać przyjęte w swoim środowisku.Stopniowo oddziela się od własnego ,,ja,,to znaczy od swoich prawdziwych uczuć,postaw zbliżania się i oddalania,do konfrontacji i ucieczki.

Indywiduum z wielu powodów nie miał możliwości,aby rozwinąć prawdziwej pewności do siebie i jego wewnętrzne siły zostały podważone przez fakt ciągłego przebywania w defensywie.

Zatem niezliczone obszary osobowości stały się nieprzydatne do konstruktywnych celów;

w konsekwencji rozpaczliwie potrzebuje zaufania o substytutu tegoż samego.

Biorąc pod uwagę ten sztuczny mechanizm dostosowawczy,indywiduum rozwija zbiór zachowań,które na celu mają wyidealizować obraz samego siebie,ze szkodą dla ,,prawdziwego ja,,to znaczy potencjalnego prawdziwego wzrostu,,.

(Karen Horney)

Postawy zachowań neurotycznych

Izolacja,alienacja 

Jest to dystans do samego siebie, jak powyżej zostało to wyjaśnione.Uczucia, pragnienia i wola

na rzecz bezpieczeństwa przechodzą na drugi plan.

Podbój chwały

Stopniowo jednostka zaczyna entuzjazmować się obrazem siebie,jego koncepcja świata staje

się ekstremalna.Na jednym biegunie znajduje się ,,boska doskonałość,,za którą się maskuje na drugim całkowita niedoskonałość.Dla neurotyka nie istnieje środek.Mała wada,która może mu być przypisana ujawnia wszystkie niedoskonałości,odkrywa jego wewnętrzną sytuację braku bezpieczeństwa, podstawę jego cierpienia,wobec,której czuje się niezdolny do walki.Mechanizm obrony ,który używa jest umiejscowieniem się na piedestale, jako boska figura.

Struktura pychy u neurotyka

Związana jest z podbojem chwały, zgodnie z konceptualizacją K.Horney  neurotyk tworzy cały system,którego doskonałość zbliża się do boskości.Nadmiernie będzie dumny z siebie i z wszystkiego,co bezpośrednio lub pośrednio towarzyszy temu obrazowi.Wszystko inne stanie się nieistotne,lepiej mówiąc,wszystko to ,co może go,,zranić,, stworzony obraz ,zostanie odtworzony do świata zewnętrznego.

Zatem jakakolwiek porażka o trudność ,które go spotkają zakończą się obwinianiem innych.

A więc,neurotyk nie będzie w stanie wypełnić obowiązków wobec własnego życia.

Nienawiść i gardzenie samym sobą

Związana jest ze strukturą pychy.To uczucie pojawia się,kiedy wyraźnie

widoczne jest niepowodzenie.Będąc odpowiedzialnym za własne fiasko , nerwicowiec będzie ukrywać je,aby nie wyszło poza niego.W tej sytuacji neurotyk żyje z poczuciem niepewności,bezradności i lękiem.Przechodzi na radykalny biegun nienawiści i pogardy.

Mechanizmy ,które zostały omówione poprzednio,prowadzą jednostkę ku temu,aby broniła się przed ostatnim opisanym zachowaniem, które czasem wchodzi w sferę niemożliwą do zdobycia.Neurotyk staje się niewolnikiem,ponieważ w celu spełnienia wymagań dochodzi do tyranii wobec samego siebie,aby spełnić te obowiązki,które uznaje za wyidealizowany obraz siebie.Zatem błacha pomyłka stanie się dla niego prawdziwą wewnętrzną udręką.

Nerwica,egoizm i bunt

,,Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął,, (Ew.Łukasza 10;31)

Ten fragment pokazuje kapłana ,który znając prawo,nie zainteresował się ranionym człowiekiem,okazując postawę egoizmu i komfortu,preferował ścieżkę najmniejszego oporu.

Nerwice są przejawami dystonii ducha ,są wynikiem wcześniejszej znajomości prawa,a w którym istota ku własnemu szczęściu decyduje się iść najkrótszą drogą,tym samym doprowadza do trudniejszych sytuacji.

W książce  ,,No Mundo Maior,, ,podyktowanej przez ducha  Andere Luiz, psychografia Chico Xavier ,mentor duchowy Eusebio mówi:

,,W planetarnym teatrze,jesteśmy odtwórcami ewolucyjnego dramatu.Korzystając ze świętych ciał tracimy uświęconą możliwość istnienia,podobnie jak dzieci,których jedynym zmartwieniem są infantylne zabawy.

W ten sposób widzimy się skazanymi przez suwerenne prawa ,które plączą nas prowadząc w gruzowisko śmierci,jak piraci- rozbitkowie,którzy przez długi czas nie zasłużyli na powrót do walk na morzu.

Podczas gdy miliony dusz w regeneracyjnym wysiłku wykorzystują szansę,by dokonać zmian i korekty,miliony innych ubolewają nad własną porażką,zagubione w cierpieniu i rozczarowaniu,,.

Wiemy,że charakterystyką każdej istoty jest osiągnięcie doskonałości,a więc każdy duch przynosi w sobie dziedzictwo Ojca,czyli potencjał,który rozwija się podczas drogi ewolucyjnej.

,,Zrozumienie ewolucji jest fundamentem doktrynalnym,który zapewni większą jasność,kim jest człowiek.

Opierając się na idei uniwersalnego fluidu oraz zasady inteligentnej ,proces transformacji poparty boską miłością ,wiele tysięcy lat temu zaowocował pojawieniem się ducha,który związany był z pierwotną zasadą materii i wyznaczył coraz to doskonalsze formy-aż do pojawienia się człowieka.

Cała praca możliwa była jedynie w oparciu o wykonywanie powtarzalnych doświadczeń :najpierw jako pierwotnej komórki po indywidualność.Od tego momentu prawo reinkarnacji stało się stałym prawem doskonalącym byt.Istota człowiecza nabywając wolną wolę (jako element wzbogacający) podczas reinkarnacji przechodzi doświadczenia ,które bogacą dorobek ducha

lub inne są próbami mającymi na celu naprawienie popełnionych błędów z poprzedniego życia.

Należy dodać,że rolą i obowiązkiem istoty ludzkiej jest kierunek ku doskonałości ,,.

(Alcione Reis Albuquerque, Roberto Lúcio Vieira de Souza, Espíritos diversos.)

Aby osiągnąć doskonałość ,człowiek musi przejść długą drogę przeżytych doświadczeń,a zatem i wysiłku,doświadczenia stopniowo zarejestrują się i utrwalą w jego duchu.Ta nauka wymagać będzie pokory ,by rozpoznawać popełnione błędy,Dzięki pracy w samopoznaniu i intuicyjnej wnikliwości do odpowiednich zadań ,będzie można zadość uczynić zawinionym nadużyciom.

Zdajemy sobie sprawę,że czas przebywania w świecie duchowym pomiędzy reinkarnacjami ,przydzielany jest duchowi po to ,aby rozważył swoją przeszłość ,w tym czasie proponuje się  wiele postaw ku naprawie.Dzięki miłości bożej ,indywiduum zapomni fakty z przeszłości,niemniej jednak treść, która napędza poczucie winy oraz wyrzuty sumienia pozostają utajone na progu świadomej istoty.Wspomnienia te pojawiają się jako formy lęków ,osoba która doszła do poziomu szerszej świadomości postrzegać to będzie w kontraście pomiędzy pojęciami

,,kim jestem,, i ,,kim powinienem być,,

Korzystając z opisu Jorge Andrea o ludzkim psychizmie,widzimy ,że energia ducha przechodzi coraz to bardziej gęstsze obszary drgań, aż do uzewnętrznienia się w naszym świecie- relacji.W strefach pośrednich znajdują się jądra potencjalizujące,które rozwijają się poprzez wymianę wewnętrznych emisji (ducha) z indywidualnym tokiem ewolucji,jak wszystkie potencjalności realizujące osiągnięcia ducha,jak anielskie możliwości zawarte w iskrze bożej.

Wiemy ,że nerwice charakteryzują się zaburzeniami zachowań,uczuć oraz idei i ,że zaburzenia neurotyczne mogą powodować mniejsze ślady -chodzi o bardziej głęboką (pamięć) regresję nadużyć, czyli psychiźmie lepiej zorganizowanym niż to w przypadku psychozy.

Zaproszeniem do tych emisji są słowa:

,,Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski,,.

(Ew.Mateusza 5:48)

Jako istota wykraczająca poza prawa boskie,wspomnienia z przeszłości będą opierać się na poczuciu winy oraz wyrzutach sumienia,które mogą zderzyć się z duchowym przesłaniem ,będzie to potrzeba dążenia ku doskonałości, będąca pełną konfliktów i niepokoju.

K.Horney  neurotyków opisuje z dwoma niezgodnymi postawami :

,,być istotą anielską lub bardzo złą,,.

Neurotyk wybiera drogę najmniejszego oporu,tworząc wyidealizowany obraz z różnymi atrybutami.

Buduje dla siebie iluzję w egoistycznej formie,w której zamyka się ,takie zachowanie uniemożliwia relacjonowanie się z innymi osobami.

W wyżej cytwanym fragmnencie Ewangelii,kapłan nie jest pomocny ,omija na pół umarłego.Aby zrozumieć potrzebę należy rezonować na tym samym poziomie,człowieka ,który został pobity przez zbójców.Potrafić uwzględnić znalezienia się w podobnej sytuacji.

Iluzja jaką tworzy kapłan wobec siebie,jest taka ,że jest osobistością ze świątyni, przez co czuł się bliżej boskości.

Proces ku sztucznej osobowości ,a za tym idealizacji ego prowadzi jednostkę ku utracie energii iskry bożej.

Przybiera charakterystykę doskonałości z kolorem własnej wyobraźni,dzięki wiedzy zdobytej w procesie ewolucyjnym.

Znaleźć w tym można (w pewnym stopniu) wygodnictwo,ponieważ indywidualność chce osiągnąć doskonałość,bez przechodzenia przez ,,ciasną bramę,, (Ew.Św.Mateusza 7;13) to znaczy bez kroczenia długą drogą,krok po kroku, aktualizując boską potencjalność w swej duszy.

Praca samodoskonalenia wymaga wysiłku ,pozbywania się przyjemności , tumoru energetycznego,który powstał na przestrzeni ewolucyjnej, wędrówki i będąc stopniowo sprowadzony do głębin nieświadomości i jego najbliższych warstw przedostaje się do świadomości.

Carl Jung przypomina nam,że nieświadome procesy mają charakter kompulsywny i jedynie mogą cierpieć transformację dzięki przemianom przechodzącymi przez świadomość.

A więc terapia nerwicy opierać musi się na autopoznaniu,zdefiniowaniu samego siebie,co jest istotą dla ewolucji każdego ducha .

Z książki ,,Por que adoecemos,, , ,,Dlaczego chorujemy,, Zasady dla medycyny duszy

Nerwica,egoizm i bunt. Ligia Maria Pompeu Dutra